Vanavond ging ik weer de sprint oefenen, nu in de Quest. Waar ik de vorige keer naar een meer 'stoemperig' verzet overschakelde om sneller dan 60 te kunnen gaan bleef ik nu in een soepeler verzet fietsen. Het resultaat bleef ook nu onder de 60 (58 km/h) maar de opbouw van de sprint voelde veel meer gecontroleerd aan.
Zo'n 10 minuten later probeerde ik weer een sprint. Dit keer nog rustiger opgebouwd (voor zover je kan zeggen dat de opbouw van een sprint rustig is). Naast de rustiger opbouw probeerde ik aandacht te hebben voor het 'rond' trappen, voor het zo veel mogelijk gedurende de gehele trapbeweging overzetten van kracht. Dat was effectief. Ik haalde nu 61 km/h. Dit keer met een trapfrequentie ruwweg vergelijkbaar met wat ik met de Groeneveld zal moeten trappen om het WRRA-record op de 200 m te kunnen verbreken.
maandag 21 september 2009
zondag 20 september 2009
Training: sneller dan het WRRA-record
Op de Groenveld lage racer ging ik het zelfde stukje fietsen als afgelopen vrijdag met de Quest. Op de Groeneveld reed ik nu 63,6 km/h. Dat is net sneller dan WRRA-record van Sean Costin. Er stond wel een matige wind mee.
Na een paar minuutjes uitrijden beloot ik het weer te proberen, nu tegen de wind in. Ik reed dit keer 'slechts' 54 km/h. Ik draaide na een paar minuten de fiets om en reed opnieuw met de wind mee 59,8 km/h. Niet echt verstandig als training, maar wel een manier om in beeld te krijgen wat het effect van de wind is en wat de impact is van het na een paar minuten al weer proberen te sprinten.
Na een paar minuutjes uitrijden beloot ik het weer te proberen, nu tegen de wind in. Ik reed dit keer 'slechts' 54 km/h. Ik draaide na een paar minuten de fiets om en reed opnieuw met de wind mee 59,8 km/h. Niet echt verstandig als training, maar wel een manier om in beeld te krijgen wat het effect van de wind is en wat de impact is van het na een paar minuten al weer proberen te sprinten.
vrijdag 18 september 2009
Inhouden en dan knallen
Vanmiddag ging ik fietsen om trainen voor de 200 m sprint. Doel was 30 km/h te gaan rijden en dan twee keer kort vol te gaan. Dat 30 rijden viel in het begin best tegen. Ik smokkelde er een paar km bij. De racefietser die voor me reed leek ik sowieso wel in te gaan halen, ook met 30 km/h. Dat maakte het een stuk makkelijker om toch slechts 30 te gaan rijden.
Na 20 minuten probeerde ik vol te gaan. Ik hoopte met hoge frequentie te kunnen blijven rijden maar tegen de 60 km/h schakelde ik toch door naar een zwaarder verzet. Zonder dat verzet leek het niet harder te kunnen gaan. Ik haalde nu 61 km/h - de fiets en ik knalden schuddend over de weg- en besloot toen weer naar de 30 te gaan. Tien minuten later probeerde ik het opnieuw, nu wat geleidelijker opgebouwd. Verkeer belette me echt vol te gaan, bij 58 km/h moest ik afremmen.
Ik vraag me nu af hoe een Quest met de banden niet echt op spanning buiten op niet ideaal wegdek zich in de sprint verhoudt tot de Groeneveld lage racer op een snelle wielerbaan.
Na 20 minuten probeerde ik vol te gaan. Ik hoopte met hoge frequentie te kunnen blijven rijden maar tegen de 60 km/h schakelde ik toch door naar een zwaarder verzet. Zonder dat verzet leek het niet harder te kunnen gaan. Ik haalde nu 61 km/h - de fiets en ik knalden schuddend over de weg- en besloot toen weer naar de 30 te gaan. Tien minuten later probeerde ik het opnieuw, nu wat geleidelijker opgebouwd. Verkeer belette me echt vol te gaan, bij 58 km/h moest ik afremmen.
Ik vraag me nu af hoe een Quest met de banden niet echt op spanning buiten op niet ideaal wegdek zich in de sprint verhoudt tot de Groeneveld lage racer op een snelle wielerbaan.
maandag 14 september 2009
Trainen?
Gisteren fietste ik voor een familiedag met de Quest van Houten naar Soest en weer terug, 50 kilometer in totaal. Door Bilthoven reed ik een paar keer een aantal minuten 50 km/h (o.a. omdat het fietspad aldaar niet geschikt is om sneller dan een slakkegang te fietsen en ik dus maar met het verkeer mee reed, op de weg). Bijna thuis besloot ik nog even te kijken welke topsnelheid ik zou kunnen halen. Op 53 km/h stopte ik toch maar met kracht zetten omdat de flauwe bochten in de Oud Wulfseweg met die snelheid toch vrij krap bemeten zijn.
Al met al waarschijnlijk geen goede training voor de 200 m sprint, te weinig aeroob, te weinig explosief.
Wel goed was dat ik bij het optrekken zo laat mogelijk probeerde te schakelen. Ik fietste dus met flink hoge trapfrequentie. Ondertussen lees ik op internet dat een frequentie van 130 behoorlijk goed is om veel vermogen te leveren (http://www.chris-brands.nl/trapfrequentie-p.htm). De instelling van de Groeneveld lage racer lijkt dus ideaal.
BTW: kent iemand nog te pruimen muziek met 130 beats per second?
Km-stand Quest 5348.
Al met al waarschijnlijk geen goede training voor de 200 m sprint, te weinig aeroob, te weinig explosief.
Wel goed was dat ik bij het optrekken zo laat mogelijk probeerde te schakelen. Ik fietste dus met flink hoge trapfrequentie. Ondertussen lees ik op internet dat een frequentie van 130 behoorlijk goed is om veel vermogen te leveren (http://www.chris-brands.nl/trapfrequentie-p.htm). De instelling van de Groeneveld lage racer lijkt dus ideaal.
BTW: kent iemand nog te pruimen muziek met 130 beats per second?
Km-stand Quest 5348.
zaterdag 12 september 2009
Voorbereiding recordpoging 200m sprint
Ooit (CV 1999) reed ik de 200m sprint met vliegende start met een snelheid hoger dan 70 km/h (ik werd tweede op mijn Baron Lowracer met staartpunt, net een fractie minder snel dan Frederik van de Walle). Dat is ongeveer de snelheid van het huidige UCI-wereldrecord, maar ik had wel een flinke wind mee. Toen ik las dat er in oktober een weekend de baan in Apeldoorn gereserveerd is om te pogen de WRRA-records (World Recumbent Racing Association) te verbreken voelde ik me uitgedaagd. Na een aantal jaar niet zo veel gefietst te hebben is dankzij de Quest mijn fietsconditie weer behoorlijk goed. Ik mailde dus de organisatie dat ik mee zou willen doen maar gaf daarbij aan nog een geschikte fiets te zoeken. Hoewel die opmerking over de fiets vooral als droge constatering bedoeld was kreeg ik wat later van Ellen van Vugt te horen dat ze misschien nog wel een carbon lage racer in mijn maat zouden hebben. Ik vrijdag dus naar Elan in Nijmegen getogen en kijk eens waar ik mee terug kwam:
Wat een schoonheid. Een echte Groeneveld Lowracer! Een fiets die sneller is dan menig lowracer met staartpunt. Uitgerust in single speed, 75 tands voor, 13 achter. Als ik het huidige WRRA-record (Sean Costin, 63,157 km/h) wil verbreken zal ik dus in ieder geval 200 meter met een trapfrequentie van 130 moeten rijden.
De fiets stimuleert me het trainen serieus te gaan nemen. Ik overweeg vooral 's avonds na het werk met een laag tempo met de Quest te gaan rijden en dan een paar keer te kijken welke maximumsnelheid ik kan behalen. Uiteraard ga ik ook af en toe op de Groeneveld om een beetje gevoel voor de fiets te krijgen. Vandaag voor het eerst er op gereden en de fiets past in ieder geval goed.
Wat een schoonheid. Een echte Groeneveld Lowracer! Een fiets die sneller is dan menig lowracer met staartpunt. Uitgerust in single speed, 75 tands voor, 13 achter. Als ik het huidige WRRA-record (Sean Costin, 63,157 km/h) wil verbreken zal ik dus in ieder geval 200 meter met een trapfrequentie van 130 moeten rijden.
De fiets stimuleert me het trainen serieus te gaan nemen. Ik overweeg vooral 's avonds na het werk met een laag tempo met de Quest te gaan rijden en dan een paar keer te kijken welke maximumsnelheid ik kan behalen. Uiteraard ga ik ook af en toe op de Groeneveld om een beetje gevoel voor de fiets te krijgen. Vandaag voor het eerst er op gereden en de fiets past in ieder geval goed.
zondag 6 september 2009
Natte nachtelijke tocht
Hoewel de plaatjes van de buienradar me zorgen baarden, fietste ik vrijdagavond rond 19:00 toch richting Hoenderloo om mee te kunnen doen met de Vollemaanstocht.
Ik had een route gepland via de routeplanner van de fietsersbond. Die leverde me eerst een track die tussen Driebergen en Maarn koos voor een weg die - naar ik me meende te herinneren - niet zo geschikt is voor een Quest. Ik dacht aangegeven te hebben alleen op verharde wegen te willen rijden, maar misschien verwarde de dubbele negatie in de interface van de routeplanner me. "Overrulen vermijd onverharde wegen", snapt u het? Ik vertelde de routeplanner dus wat zuidelijker, via het kruispunt in het centrum van Doorn, te willen rijden en laadde de resulterende track in de GPS.
gefietste route weergeven op een grotere kaart
Bijna direct buiten Houten werd me een schitterende route gewezen die ik nog niet kende. Langs kasteel Krommerijn (zo weet ik nu), via Starkenborgh in noordelijk richting om dan de Gooijerdijk te nemen (ook nieuw voor me, verrassend). Aldaar werd ik op een gegeven moment weer een onverharde weg op gestuurd. Dat ging echt niet met de Quest dus ik besloot de Gooijerdijk aan te blijven houden.
Wat later, de A30 voorbij, begon het echt 'veluwe' te worden. Ondertussen was het pikkedonker. Ik fietste over een fietspad dat normaliter in verband met tegenliggers helemaal niet geschikt is voor een Quest, maar nu was er niemand. Helemaal alleen fietsend, dwars door het donkere bos. Een indrukwekkende ervaring.
Uiteindelijk was ik om 21:30 bij de Woeste Hoeve. In het duister stonden schimmen op me te wachten "Hee, het is René", hoorde ik een stem zeggen die wel bekend klonk maar die ik niet direct kon plaatsen. Toen we een kwartier later richting Wekerom vertrokken begon het te regenen.
Het begon te regenen, hard te regenen, nog harder te regenen. Het bleef maar regenen. De wind striemde de regen tegen mijn gezicht. Fietsen is zo niet echt aangenaam. Ik heb natuurlijk wel vaker met de Quest in de regen gereden maar nu werd ik voor het eerst flink nat van de regen.
Terwijl in het maïsveld in de buurt van Wekerom de regen maar naar beneden bleef komen wijdde Denis ons in in de trieste geschiedenis van de marskramer, de stroper en zijn zeven dochters. Toen ik weer in de Quest probeerde te klimmen besefte ik hoe koud en nat ik was. Ik besloot mij regenjas in de fiets aan te houden en alleen weer terug te rijden. Om af te druipen, als het ware.
Ook de eenzame terugweg kenmerkte zich door enorme hoeveelheden vallend en ondertussen ook liggend water. Om 00:45 was ik weer veilig terug in Houten.
Voor de statistiek: 141 kilometer gefietst, teller in de Quest staat nu op 5150 km totaal.
PS: Bijna vergeten te vermelden dat ik tussen Otterlo en Hoenderloo op een haar na een ree tegen de zijkant van de Quest had. Het beest was opgeschrokken door de felle lichten van een tegenliggende auto. Ik was ook even verblind, hoorde toen ineens een geluid als van krassende hoefjes op asfalt - zo zou ik het achteraf willen omschrijven - en zag toen ineens een flink dier op een paar cm naast me. Voor ik het door had was het ook weer verdwenen. Met een flink verhoogde hartslag zette ik mijn nachtelijk tocht voort...
Ik had een route gepland via de routeplanner van de fietsersbond. Die leverde me eerst een track die tussen Driebergen en Maarn koos voor een weg die - naar ik me meende te herinneren - niet zo geschikt is voor een Quest. Ik dacht aangegeven te hebben alleen op verharde wegen te willen rijden, maar misschien verwarde de dubbele negatie in de interface van de routeplanner me. "Overrulen vermijd onverharde wegen", snapt u het? Ik vertelde de routeplanner dus wat zuidelijker, via het kruispunt in het centrum van Doorn, te willen rijden en laadde de resulterende track in de GPS.
gefietste route weergeven op een grotere kaart
Bijna direct buiten Houten werd me een schitterende route gewezen die ik nog niet kende. Langs kasteel Krommerijn (zo weet ik nu), via Starkenborgh in noordelijk richting om dan de Gooijerdijk te nemen (ook nieuw voor me, verrassend). Aldaar werd ik op een gegeven moment weer een onverharde weg op gestuurd. Dat ging echt niet met de Quest dus ik besloot de Gooijerdijk aan te blijven houden.
Wat later, de A30 voorbij, begon het echt 'veluwe' te worden. Ondertussen was het pikkedonker. Ik fietste over een fietspad dat normaliter in verband met tegenliggers helemaal niet geschikt is voor een Quest, maar nu was er niemand. Helemaal alleen fietsend, dwars door het donkere bos. Een indrukwekkende ervaring.
Uiteindelijk was ik om 21:30 bij de Woeste Hoeve. In het duister stonden schimmen op me te wachten "Hee, het is René", hoorde ik een stem zeggen die wel bekend klonk maar die ik niet direct kon plaatsen. Toen we een kwartier later richting Wekerom vertrokken begon het te regenen.
Het begon te regenen, hard te regenen, nog harder te regenen. Het bleef maar regenen. De wind striemde de regen tegen mijn gezicht. Fietsen is zo niet echt aangenaam. Ik heb natuurlijk wel vaker met de Quest in de regen gereden maar nu werd ik voor het eerst flink nat van de regen.
Terwijl in het maïsveld in de buurt van Wekerom de regen maar naar beneden bleef komen wijdde Denis ons in in de trieste geschiedenis van de marskramer, de stroper en zijn zeven dochters. Toen ik weer in de Quest probeerde te klimmen besefte ik hoe koud en nat ik was. Ik besloot mij regenjas in de fiets aan te houden en alleen weer terug te rijden. Om af te druipen, als het ware.
Ook de eenzame terugweg kenmerkte zich door enorme hoeveelheden vallend en ondertussen ook liggend water. Om 00:45 was ik weer veilig terug in Houten.
Voor de statistiek: 141 kilometer gefietst, teller in de Quest staat nu op 5150 km totaal.
PS: Bijna vergeten te vermelden dat ik tussen Otterlo en Hoenderloo op een haar na een ree tegen de zijkant van de Quest had. Het beest was opgeschrokken door de felle lichten van een tegenliggende auto. Ik was ook even verblind, hoorde toen ineens een geluid als van krassende hoefjes op asfalt - zo zou ik het achteraf willen omschrijven - en zag toen ineens een flink dier op een paar cm naast me. Voor ik het door had was het ook weer verdwenen. Met een flink verhoogde hartslag zette ik mijn nachtelijk tocht voort...
Abonneren op:
Posts (Atom)