zondag 10 december 2017

Aanrijding

Zo op een zondagochtend, wanneer het KNMI een 'code oranje' afgeeft en de buienradar laat zien dat er over anderhalf uur veel sneeuw kan gaan vallen, kom je buiten eigenlijk alleen maar hardlopers tegen én mensen die honden uitlaten. Respect voor de hardlopers! Dit verhaal gaat over een close encounter met de tweede categorie.

Net van huis voor een kort rondje langs Wijk bij Duurstede, voor de sneeuw uit, waren mijn spieren nog koud en had ik nog geen goed beeld van hoe glad het op de weg kon zijn. Er lagen meer resten sneeuw dan verwacht. Ik reed dus nog voorzichtig toen ik aan de rand van Houten op de Rietdijk kwam. De Rietdijk is een mooie slingerende weg waar gemotoriseerd verkeer niet welkom is. Ongetwijfeld een fijne plek om je hond uit te laten.

In de tegemoetkomende richting loopt een man met drie grote niet-aangelijnde honden. De man loopt van het fietspad af, het aan de rechter zijde gelegen veld in. Ik concludeer dat hij dat doet om de honden weg te leiden van het fietspad. Helaas volgt niet iedere hond hem. Één van de beesten heeft mij in het vizier en blijft blaffend en grommend op het fietspad. Ik rem wat verder af en stuur de fiets zo ver mogelijk naar links. Het beest volgt mij. Met één wiel door de berm hoop ik het beest nog te kunnen ontwijken maar BENG, een harde klap aan de zijkant van de fiets maakt duidelijk dat we elkaar geraakt hebben.

"KLOOTZAK!", hoor ik de man roepen. Pas in tweede instantie realiseer ik me dat hij die verwensing waarschijnlijk voor mij bedoelde en niet voor de hond. De fiets staat ondertussen stil maar daarnaast ook een springende, woeste hond. Ik rijd een tiental meter door maar nu staat één van de andere honden woest naast me te blaffen. Ik fiets weer een paar meter en zie dat de man zich met de honden verwijderd heeft. Tot mijn verbazing maakt hij nog geen aanstalten om met de honden aangelijnd mijn kant op te komen. Ik kan nu wel veilig uitstappen om de schade aan de fiets te beoordelen. Twee klodders bloed aan de zijkant maar zo op het oog heeft de fiets geen schade.

De hondenman is al bijna uit zicht verdwenen. Ik overweeg om alsnog naar hem toe te fietsen maar vrees de loslopende beesten. Ik zoek daarom weer de relatieve warmte van de fiets op en hoop voorval verder te vergeten. Als er schade aan de fiets is dan zal die hooguit oppervlakkig van aard zijn. Ik vrees dat de hond wel een flinke kop- of kiespijn zal hebben.

Uiteraard speelt de vraag door mijn hoofd of ik hier in zekere zin misschien ook deels schuld aan heb. Bovenal hoop ik dat de hondenman zich dit ook afvraagt. Een velomobiel is een ongewoon voertuig maar dat is geen excuus voor het gedrag van de beesten. Mijn snelheid lag ook niet hoog. Eerder heb ik als hardloper een dergelijke aanvaring met een hond meegemaakt en dat heeft een blijvend litteken opgeleverd. Ik moet er niet aan denken dat ik met een tweewieler een aanvaring met het beest gehad zou hebben! Wellicht had ik dan na een buiteling voorover een gebroken sleutelbeen opgelopen.

Ondanks dit voorval en het mindere weer heb ik verder van het ritje kunnen genieten.

zondag 19 november 2017

Slippende banden, blokkerende remmen

"Alsof de duivel er mee speelt," om een wat oudbollig gezegde te gebruiken: had ik me net nog bedacht hoe tevreden ik ben over de F-Lite banden (ze zijn snel, makkelijk om te leggen, comfortabel en bij mij zeer zelden lek) werd ik bijna meteen daarna geconfronteerd met het feit dat ook deze fijne banden nog steeds kunnen slippen. Ik was juist van huis vertrokken en reed met een stevige rugwind over de Achterdijk oostwaarts. Met zo'n 46 km/h nadere ik de kruising met de N410 (btw, ter hoogte van de hoeve met de naam "'t Vagevuur"). Ik zag dat op de N410 van beiden kanten auto's aangereden kwamen die ik voorrang zou moeten verlenen. Achter me aan reed bovendien ook een auto, min of meer even snel als ik. Het leek er op dat ik nog wel redelijk makkelijk voor de twee auto's de kruising zou kunnen nemen. Echter, omdat ik bij twijfel toch liever de meest veilige optie kies besloot ik af te remmen en op de auto's te wachten.

Het liep anders dan beoogd. In plaats van snelheid te minderen maakte de fiets een draai van zo'n 25 graden naar links. Zo schuin bleef de fiets wel richting kruising glijden. Zo zou ik niet voor de kruising tot stilstand kunnen komen. Aan linker zijde is daar echter een fietspad, het fietspad voor fietsers uit de andere richting.

Normaal, als ik vanaf de andere kant kom, negeer ik dat fietspad altijd en blijf ik gewoon op de rijbaan rijden. Nu leek de fiets dus niet te willen stoppen maar wel dat fietspad op te willen gaan. Ik liet de rem dus weer los en kon zonder al te abrupte stuurbewegingen vloeiend als spookrijder op het fietspad belanden. Situatie gered.

Ik heb een dergelijk verlies aan grip niet eerder meegemaakt. Duidelijk is dat dat gevaarlijke situaties op kan leveren. Ik vraag me nu af of ik in de herfst en winter misschien toch beter de Shredda's op de fiets kan leggen.

Aanvulling 22 november:
Zoals in de discussie bij dit bericht na te lezen valt lijken zowel praktijk als tests uit te wijzen dat slicks niet eerder slippen, in tegendeel zelfs. Ik zie de tests niet als definitief bewijs dat dit in alle gevallen opgaat maar grosso modo zullen slicks op zijn minst niet significant sneller slippen. Ik laat ze dus voorlopig gemonteerd want sowieso ben ik verder zeer tevreden over de banden.

woensdag 23 augustus 2017

Twee Beekies

Ik ben niet zo'n kilometer-fetishist dat ik 'mooie' totaalafstanden ga fotograferen maar vandaag ben ik toch wel in m'n nopjes met de mijlpaal die ik bereikt heb: twee Beekies!

Twee Beekies, hoezo twee Beekies, wat twee Beekies? kan ik de lezer al bijna horen vragen. Wel, eenvoudig: Marcel Beekmans, also known as 'Beekie', de vorige eigenaar van mijn fiets, reed er voordat hij hem aan mij verkocht 11.100 km mee. Dit in ruwweg een jaar, een respectabele afstand! Toen ik vandaag met 47 km/h over de Achterdijk scheurde keek ik op de teller en jawel, daar stond 22.200, ofwel in totaal twee maal de afstand die Marcel met de fiets heeft gereden. Ik had hier ongeveer anderhalf jaar voor nodig.
Het is toch wel een speciaal gevoel dat Quest 752 nu de langste afstand met mij heeft afgelegd.

zaterdag 29 juli 2017

Sultana's en Mintnopjes

Als ik ga fietsen dan neem ik naast water - verpakt in een Camelbak - ook altijd een voorraadje Sultana's - of soms de merkloze variant - mee in het buikzakje van mijn fietsshirt. Toen ik ruim een jaar geleden met de aanschaf van de Quest weer fanatieker begon te sporten had ik regelmatig al vrij snel honger. Als ik tijdens een ritje dan eenmaal begon met het eten van Sultana's dan at ik ze meestal ook de hele rit door. Het valt me op dat, nu ik meer getraind geraakt ben, ik minder snel behoefte heb aan eten onderweg, vaak alleen op ritten van langer dan 75 km. Desalniettemin neem ik de Sultana's altijd mee want fietsen met een hongergevoel is niet fijn.

Hoewel de combinatie van water en Sultana's me in het algemeen goed bevalt als 'voer' voor onderweg is het bij de echt lange en warme ritten onvoldoende uitgebalanceerd. Toen ik vorige jaar een rit van ruim 200km naar Keulen maakte werd ik na een km of 130 bijkans dol van de behoefte aan zout. De smaak van Sultana's werd me veel te weeïg, alleen door aan mijn armen te likken (helaas ook ingesmeerd met zonnebrandolie) kon ik nog een beetje tegemoetkomen aan mijn sterke zoutbehoefte. Ik heb daarom nu voor langere ritten mijn standaarduitrusting uitgebreid met zoute Mintnopjes. Na een km of 100 een paar Mintnopjes is voldoende om mijn behoefte aan zout te bevredigen. Na een paar Mintnopjes smaken de Sultana's ook weer goed.

dinsdag 6 juni 2017

F-Lites toch behoorlijk lekbestendig

Na bijna 3500 km met de F-Lites is het een goed moment om weer wat te delen over mijn ervaringen met de banden, met name ten aanzien van de lekbestendigheid. Wel, daar ben ik al met al toch behoorlijk tevreden over. De band linksvoor is in al die tijd nog niet lek geraakt. De band rechtsvoor ging twee keer lek. Bij het tweede lek vond ik de schade aan de band van het eerste lek te groot en heb ik 'm vervangen. De vervanger was een F-Lite die niet meer nieuw was. Geen idee hoeveel die al gereden had (de band kwam met de Alleweder die ik vorig jaar had gekocht voor een vakantie) maar minstens een km of 300. Die band heeft nu op mijn Quest nu ook ruim 2500 km meegedraaid zonder lek te gaan, dus tot nu toe ook zo'n 3000 lekvrije kilometers.

Opvallend is dat er in het loopvlak van de F-Lites vaak kleine scherpe steentjes blijven hangen. Met Schwalbe Kojaks had ik eerder een vergelijkbare ervaring, maar met een band als de Schwalbe Shredda juist niet. Ik controleer de F-Lites daarom wekelijks op steentjes. Met een klein mesje wip ik de steentjes er uit. Ik vermoed dat dit me heel wat lekken bespaard heeft.

vrijdag 19 mei 2017

De ware sporter

Op de blog van Belle, kampeerwijzer.com las ik een recensie van 'De Renner' van Tim Krabbé. Belle haalt daar een citaat aan dat inderdaad bij eerste lezing nogal vreemd overkomt.

Als je een alpinist vraagt waarom hij een berg beklimt, antwoordt hij: omdat die berg er is. Er is bij mijn weten nooit op gewezen dat dit antwoord onzin is. De wil van de alpinist ontstaat namelijk niet door de berg, maar is er ook zonder berg. De wil van de alpinist is niet zoiets gerings dat hij zoiets toevalligs als de uiterlijke vorm van de aarde nodig zou hebben om te bestaan. Ook als de aarde zo plat was als een biljartbal zouden er alpinisten zijn: de ware alpinisten. De ware alpinist zou zich er zelfs voor schamen zijn wil vorm te laten geven door dingen van een lagere orde als bergen. Er is dus maar één vraag die men met recht aan de ware alpinist zou kunnen stellen: waarom beklimt u nooit een berg? Zijn antwoord zou luiden: omdat er bergen zijn.

Bij het herlezen van dit citaat raakte ik diep ontroerd.

Een sport als wielrennen, als metafoor voor het leven, gaat oppervlakkig beschouwd over het hoogst triviale; wie is er het eerst over de meet. Gaap! Who cares... Wat het interessant maakt is de persoon van de sporter, zijn of haar inzet, strijd, afzien, pieken en dalen, twijfels. Des te sterker de wilskracht van de sporter, des te groter zijn faam, des te fascinerender de persoon.

Die wilskracht, of de wil om te winnen, of algemener om 'meester' te zijn van je omstandigheden, om 'vrij' te zijn is misschien wel de meest essentiële levenskracht. Zoals al gezegd is de sport niet meer dan een metafoor voor het leven. De ultiem vrije geest toont zich sterker dan degene die een berg beklimt 'enkel omdat die er is', de ultieme vrije geest kan met wilskracht zelfs de behoefte overwinnen om de berg te moeten beklimmen. Die innerlijk berg die alleen met wilskracht kan worden overwonnen is van een hogere orde of moeilijkheidsgraad dan de steenhopen buiten onze geest.

woensdag 26 april 2017

Verleiding

Formulieren van de belastingdienst deden me smachten naar fietsen.
Ik nam me voor, zoals vaker, niet te hard te gaan rijden.
Ook zoals vaker, zou dat niet gaan lukken.

De dijk van Vianen naar Rhenen.
Een schilderij met twee horizontale banen.
De blauwe baan bezaaid met scherp afgestoken wolkjes,
in schakeringen van felwit tot donkergrijs.
Onder het blauw, het groen van de lente.
Tussen blauw en groen fiets ik, snel en makkelijk.

Links van me, achter de Rijn, boven de Heuvelrug, kleurt de lucht donker.
De toren van Amerongen verschuilt zich tussen de bomen voor een bui.
Het grijs in mijn spiegels vertelt me dat noodweer me op de hielen zit.

Ik rem voor de afslag naar de Marsdijk.
Achter me zie ik weer de renner die achter een brommer traint.
"Vast zijn pa," denk ik.
Voor ik weer op snelheid ben, halen ze me in.

Ingehaald worden door een racefietser daar hou ik niet van,
ook al hangt 'ie kort achter een brommer.
Ik versnel tot ruim 60 km/h en ga ze voorbij.

Hun snelheid is hoger dan verwacht,
ik moet in de 50 trappen om ze voor te blijven.
Doorpoten, tot aan de Rijnbrug.

Om me niet te laten kennen -"door wie?", zo vraag ik nu -
pak ik huiswaarts nog wat klimmetjes mee.

Afgemat kom ik thuis.
Op Strava zie ik dat de renner een jonge prof was.
"Zonder de brommer was 'ie kansloos!"

De volgende keer weer rustig aan, zeggen mijn benen me.

woensdag 12 april 2017

Goddelijk

Ochtend.
De zon doet een halfslachtige poging. Grauwheid in mijn hoofd.

Pas op het zangfietspad van Houten begint het gloeien.
"Left shoe shuffle, right shoe muffle" schreeuw ik vanuit de fiets.
Ik speel de saxofoon, met Keith en Mick op 'Casino Boogie'.
Nellcôte, Zuid-Frankrijk, schaars geklede meisjes en rondslingerende flessen Jack.

Vanaf Zaltbommel fiets ik langs de Waal,
de machtige stroom waar ooit Bataven Romeinen verjoegen.

Met krap 50 km/h trap ik mezelf over de dijk bij St. Andries.
Ik vlieg, een hogere werkelijkheid dringt zich op.
Met Achilles en Odysseus bevecht ik de Trojanen,
iets met een geschaakte liefde.
Geen beter excuus dan liefde.
"Damn your love, damn your lies", blèr ik haar toe.
Door iedere vezel van mijn lijf stroomt het leven.

Met 50 km/h trap ik mezelf over de dijk bij St. Andries,
als een Griekse god, meester over mijn lot.

donderdag 6 april 2017

Quest op de weegschaal

Goed, ik wilde wel eens weten wat het gewicht is van Quest 752. Eerst zo goed als mogelijk de wielkasten schoongeborsteld. Daarna tasje, pomp en ander reservespul verwijderd, ook de accu. Gewicht toen op twee manieren gemeten: gewicht bij ieder wiel apart én door zelf op weegschaal te gaan staan en de fiets op te tillen. Bij de eerste meting kwam ik in totaal op 30,4 kg, de tweede meting gaf met een sterk 'springende' uitleeswaarde na aftrek van mijn gewicht 33,4 kg. Ik vermoed dat de waarheid ergens in het midden ligt, dus min of meer 32 kg. Dat gewicht is conform de specificaties van velomobiel.nl. Dit zou betekenen dat de reparaties aan de body niet echt significant aan het gewicht hebben bijgedragen.

vrijdag 31 maart 2017

Schrödingers fiets a.k.a. testrit DF

Gisteren zoals al gemeld dus een proefritje gemaakt in de DF. Wat nu volgt is geen 'review' maar zijn hooguit wat losse notities. Ik heb het gevoel nu nog geen afgeronde conclusie te kunnen presenteren.

Omdat ik 1.87 lang ben had ik gesuggereerd in de DF-XL een proefrit te maken. Bij Intercitybike werd ik door Frank echter eerst richting de gewone DF gedirigeerd. Frank vertelde dat de beenlengte of de schoenmaat vaak de beperkende factoren zijn en bij mij zijn mijn benen voor mijn lengte juist ongewoon kort. De DF leek met beperkte aanpassingen in positie van de cranks en het zitje best te gaan passen.

Na een paar keer een blokje om maakte ik een testritje van 30km langs het Ketelmeer. Grosso modo was het ongeveer wel wat ik verwachtte. Zoals zo ongeveer iedereen ook al beweert is één van de eerste zaken die opvallen dat de aandrijving zeer direct voelt. Dat lijkt niet in hoofdzaak een kwestie van het lagere gewicht maar vooral van een stijvere aandrijflijn.

Al na een paar honderd meter viel me op hoe beroerd de standaard demping van het achterwiel is. Op het eerste stukje slecht asfalt begon het achterwiel al te dribbelen. De demping in de DF is denk ik niet slechter dan de standaard demping van een Quest of Strada - volgens Ymte zo 'ie zelfs beter moeten zijn - maar ik ben afgelopen jaar verwend geraakt door verbeterde demping dankzij een prototype hydraulische demper van Velomobiel.nl. In een volgende fiets wil ik dus graag een gelijkwaardige demping.

Een detail: de spiegeltjes zitten dichter bij je hoofd. Daardoor heb je meer zicht als je er in kijkt maar keerzijde is dat je er minder makkelijk in kijkt. In de Quest hoef ik maar iets naar de zijkant te turen om in de spiegels te kunnen kijken, wat het eenvoudig maakt om het verkeer achter je in de gaten te houden. Bij de DF moet je bewuster kiezen om in de spiegels te gaan kijken. Uiteraard is het wel mogelijk om de spiegels meer naar voren te plaatsen maar ze komen dan op een minder nette plek op de fiets.

Inderdaad is de wegligging in de bochten zekerder dan die van mijn Quest. Over zoiets banaals als de topsnelheid durf ik weinig te melden, anders dan dat ik me nog veilig voelde toen ik met bijna 80 km/h de Ketelbrug naar beneden reed (geholpen door een rugwind).

Verder: ik kwam ondanks de instelwerkzaamheden van Frank toch af en toe met mijn hakken tegen de bodem van de fiets. Dat gebeurde vooral op momenten dat ik even wat meer onderuit in de fiets ging zitten. Door de zo net wat kortere afstand tot de cranks hield ik denk ik mijn voeten wat meer verticaal waardoor ze eerder de bodem raakten. Oplossing is waarschijnlijk om de afstand tot het crankstel net nog wat groter te maken. Terug bij Intercitybike leek dat ook nog wel mogelijk: het zitje zou nog een paar centimeter naar achteren geplaatst kunnen worden.

Het lastige van zo'n proefrit is dat het een vergelijking is tussen een fiets die ik gewend ben en die helemaal perfect op maat is en een fiets die nét niet goed op maat ingesteld is. De grote vraag voor mij is nu vooral of ik 'm echt goed op maat kan krijgen - vermoedelijk wel - en hoe die dan rijdt in vergelijking tot de Quest. Als ik de DF goed passend zou kunnen krijgen is het denk ik wel een zeer aantrekkelijk om een fiets te berijden die nergens iets te veel heeft.

woensdag 29 maart 2017

Verkocht!

Morgen ga ik op bezoek bij Intercitybike om een proefrit te maken in de DF-XL. Het is niet zo dat ik directe koopplannen heb maar ik ben wel zeer benieuwd hoe die fiets rijdt. Op basis van wat ik her en der lees en zie heb ik natuurlijk mijn vooroordelen. Mijn indruk is nu dat ik bij een vervanging van de Quest als eerste aan een Quattrovelo zou denken. Qua snelheid ruwweg vergelijkbaar met de Quest maar dan met meer veiligheid en comfort. Van de DF-XL verwacht ik nu vooral dat het meer een fijn racekarretje is, niet zozeer in topsnelheid (minder van belang) maar vooral in het snel optrekken en de wegligging in bochten.

Ik sluit echter niet uit dat ik morgen zo hebberig wordt dat ik er meteen één bestel. Dat is wel een neiging waar je mee moet oppassen. Het ritje dat ik vanochtend met de Quest maakte was namelijk zo fantastisch dat als ik gedacht zou hebben dat het een DF was ik er meteen één besteld had. Gelukkig was het de fiets die ik al heb, dus hoef ik 'm niet meer te kopen!

Ik plande vanochtend om een niet te lang stuk te gaan rijden met redelijk beperkte inspanning. Met die redelijk beperkte inspanning reed ik op de Lekdijk echter zo vele kilometers lang met een snelheid tussen de 45 en de 50 km/h. Heerlijk! En ongelooflijk eigenlijk dat je gewoon met menskracht zonder je het leplazarus te trappen zo snel kan fietsen! Vanwege de heersende wind moest ik op de terugweg wel wat stevig trappen om zo tegen de 45 km/h te rijden, maar ook daarvoor hoefde ik zeker niet in het rooie te gaan.

Benieuwd hoe ik na morgen naar het verschil tussen Quest, Quattrovelo en de DF kijk.

zondag 19 maart 2017

Tikje verholpen

Al een tijdje maakte mijn Quest een tikkend geluid dat gelijk opging met mijn trapfrequentie. Alleen als ik echt rustig trapte of probeerde om 'rond' te trappen hoorde ik het niet. Het stoorde me niet heel erg maar uiteraard wilde ik er wel vanaf. Probleem bij zo'n geluidje is dat het heel lastig te vinden kan zijn. Ik vermoedde dat het achter bij de derailleur vandaan kwam maar daar was in stilstand niets te zien. Ik overwoog al een constructie te maken om met een camera verdachte locaties tijdens het fietsen in de gaten te kunnen houden, maar dat bleek vooral een gedachtenexperiment. In het echt best lastig uit te voeren en zoals al gezegd, zo enorm stoorde het me nu ook weer niet.

Onlangs las ik echter bij Pé Koomen op zijn weblog "Een verborgen tikje dat stoort." over een mogelijk vergelijkbaar tikje. Kees van Hattem suggereerde daarop om te kijken naar de bevestiging van het trapstel of de beugel van het stoeltje.
Enfin, ik heb de bouten van het trapstel aangedraaid én ook de beugel achter het stoeltje wat beter bevestigd en voilà, het tikje is weer verdwenen. Jammer dat ik nu niet weet waardoor het kwam, maar ik gok op het trapstel.

Verder nieuws: hoewel ik gisteren weer een lek had met een F-Lite (een leegloper, ik ontdekte het gelukkig terwijl er nog goed mee te fietsen was) denk ik dat ik er toch nog maar mee blijf rijden. Ondanks de nadelen (snel lek, korte draaicirkel) lopen ze wel erg fijn en zijn ze zo gewisseld.

maandag 20 februari 2017

Versteviging bevestiging zitje

Recent had ik het zitje in mijn Quest nog net weer een klein tikje verder onderuit geplaatst en verlaagd zodat ik ondanks mijn relatief lange rug toch ideaal laag in de fiets kan zitten (zie Go Lower (november 2016), Quest lager dan laag (april 2016)). Ik kijk nu net over de 'motorkap' heen. Het zitje zit werkelijk op de meest lage positie die mogelijk is.

Een ideale zitpositie maar ik was wel wat bevreesd dat de constructie, waarbij ik het zitje met een bout door het carbon direct aan de beugel aan de wielkasten monteer, uiteindelijk zou kunnen gaan uitscheuren of uitlubberen. Het zitje zou dan kunnen gaan steunen op het huis van het kettingwiel, waarmee het kettingwiel aan zou kunnen gaan lopen. Ik besloot daarom de constructie te verstevigen met een aluminium plaatje aan de binnenzijde van de zitting.

Aluminium plaat binnenzijde zitje.
Aluminium plaat binnenzijde zitje
Constructie aan de buitenzijde
Constructie aan de buitenzijde, met bouten originele plaatje
Bevestigd aan de wielkasten
Bevestigd aan de wielkasten
Bevestiging vanaf binnenzijde gezien
Bevestiging vanaf binnenzijde gezien

zondag 19 februari 2017

F-Lite razendsnel afgeschreven

F-Lite banden lopen inderdaad lekker en snel maar ik twijfel er nog aan of het de band voor mij is. De eerste heb ik na minder dan 1000 km moeten afschrijven. Ik kreeg na een km of 500 een lekke band door een wat groter stuk glas. Het gat was dermate groot dat het me verstandig leek om ook aan de binnenzijde van de band een plakker te doen. Dat werkte zo goed dat ik in ieder geval een paar honderd kilometers verder kon rijden zonder lek te gaan. Echter, toen ik afgelopen woensdag wat aan de Quest ging sleutelen (verstevigen bevestiging zitje) viel het me op dat de band niet meer net rond was. Zelfs op de foto is dit te zien.

Groot gat in F-Lite
Te groot gat in de F-Lite

Bij nadere inspectie bleken er juist in deze band ook erg veel kleine scherpe steentjes te zitten. Bij de band aan de andere zijde was dat nauwelijks het geval. Hoe dan ook, ik heb deze F-Lite moeten afgeschrijven. Gelukkig had ik er nog ééntje liggen zodat ik nu niet Pippi-Langkous hoef te rijden.

Ik geef de F-Lites nog wel een kans. Wellicht was dit stomme pech (wie rijdt er dan ook direct na Oud en Nieuw door Culemborg...) & bovendien was mijn eerste ervaring met de Shredda ook zeer ongelukkig (bochel in band, productiefout?).

dinsdag 14 februari 2017

Strava, racefietsers en velomobielen

Dat Strava leuk is om te gebruiken hoef ik hier niemand uit te leggen. Strava is zelfs zo leuk dat naar schatting 65% van de racefietsers die ik tegenkom Strava lijkt te gebruiken. Ook voor andere sporten als bijvoorbeeld hardlopen is Strava een fijne app.

Als fietser in een snelle velomobiel rij je onbedoeld al snel één of meerdere KOMs. Voor mij is zo'n KOM een leuke bijzaak, maar uiteindelijk niet echt van belang omdat het vaak zo makkelijk is ze te verzamelen. Begrijpelijkerwijs zijn racefietsers daar niet blij mee. Voor een racefietser is het vaak een zeer serieuze prestatie om een KOM te halen. Voor velen is daardoor juist het behalen van een KOM een enorme uitdaging en één van de belangrijkere zaken die Strava aantrekkelijk maken.

Behoorlijk lullig dus als wij als ligfietsers KOMs aan flarden rijden alsof het niets is. De mooiste oplossing voor dit probleem zou zijn als Strava een apart categorie zou instellen voor velomobielen. Al jarenlang wordt er hier bij Strava om gevraagd maar het lijkt er niet van te komen. Waarschijnlijk vormen die paar duizend velomobielrijders een te kleine doelgroep om de moeite nemen hun software aan te passen.

Wat dan te doen als we racefietsers niet willen pesten maar toch als ligfietser onze resultaten willen delen? Strava zelf adviseert om eigen ritten met een velomobiel te 'vlaggen' of privé te maken. Een eigen activiteit 'vlaggen' als gevaarlijk of oneerlijk voelt voor mij niet goed. Ik heb tenslotte op eigen kracht de prestatie neergezet en ik wel al helemaal niet het cliché-beeld versterken dat ligfietsen gevaarlijk zijn. Als 'privé' markeren doet juist het waardevolle sociale karakter van Strava teniet.

Een tijdje heb ik gedacht 'vlag mij maar lekker totdat Strava contact opneemt, dan ga ik wel weer zeuren om het toevoegen van een klasse voor velomobielen'. Ik heb besloten die tactiek niet meer te volgen. Om te beginnen geloof ik niet meer dat Strava naar ons gaat luisteren. Ten tweede is voelt het heel irritant om gevlagd te worden. Vooral het anonieme karakter staat me erg tegen. Als iemand me het gewoon vriendelijk zou verzoeken om een rit privé te maken zou ik daar zonder mokken aan tegemoet komen, maar anoniem vlaggen doet mij de kont tegen de krib gooien. Tot slot blijft het rijden van KOMs onsympathiek ten opzichte van racefietsers dus ik zocht een andere aanpak.

Wat ben ik dan nu van plan? Ik ga zeker niet mijn eigen ritten vlaggen en ik wil ze ook kunnen delen met anderen (en ik zie ook graag de ritten van anderen). Als compromis ben ik van plan om voortaan ritten waarop ik een KOM rij na enige dagen op privé te zetten. Uiteindelijk pak ik daar niemand een KOM mee af en kunnen we zo als ligfietsers toch ook prestaties delen. Als in die paar dagen iemand me toch gaat vlaggen - wat ik wil voorkomen door als beschrijving toe te voegen dat ik de rit privé zal maken - dan ga ik alsnog van de gelegenheid gebruik maken om bij Strava om een aparte categorie te vragen.

Misschien zou het helpen als racefietsers solidair zouden zijn en ons zouden kunnen helpen in ons verzoek aan Strava om een eigen klasse.